Hoop geven aan de stad

Een plek van hoop en vrees, maar ook van groot geluk: het Albert Schweitzer Ziekenhuis. Er passeren dagelijks vele mensen in vele soorten en maten. Van patiënten op weg naar hun chemokuur tot kersverse ouders. Esther Weller staat er als vrijwilliger van Licht voor Dordt klaar voor iedereen die behoefte heeft aan een praatje. Of juist aan stilte.

Licht voor Dordt is een initiatief van vele Dordtse stichtingen en organisaties met een religieus accent en heeft als doel om mensen in donkere tijden licht te geven. Hoop over de stad uitstrooien zeggen ze zelf. Niet alleen gelovigen beginnen er een gesprek, steken er een kaarsje aan of schrijven een gedachte op. “Wij zijn er echt voor iedereen,” vertelt Esther nadrukkelijk. “Het stiltecentrum is bedoeld voor elk mens die behoefte heeft aan een luisterend oor. Maar je kunt én mag er ook stil zijn.”

In het begin van de coronacrisis bleek het verstandiger om het stiltecentrum van het ziekenhuis naar buiten te verplaatsen. Zo geschiedde. Een grote witte tent – met voor zichzelf sprekende grote letters waarmee stiltecentrum staat gespeld – verrees naast de parkeerplaats. Het centrum is (doordeweeks) altijd bemand door twee vrijwilligers die onder andere rozen uitdelen. Maar ze staan dus vooral klaar voor de medemens die zijn verhaal kwijt wil.

Als je daar staat, zie je veel gezichten die boekdelen spreken. Van verdriet tot vreugde.

“Je bent de eerste die mensen spreken als ze het ziekenhuis uitkomen. Als je daar staat, zie je veel gezichten die boekdelen spreken. Van verdriet tot vreugde. Een zwaar gesprek hoeft het overigens niet per se te zijn. Ik heb ook zoveel luchtige en grappige gesprekken gevoerd”, herinnert Esther zich.

Ons gebaar is misschien klein en we zijn slechts voorbijganger in iemands leven, maar ik geloof oprecht dat we op dat moment iets voor diegene betekenen.

Esther heeft ontelbaar veel gesprekken gevoerd, teveel om op te noemen. Een aantal is haar nog wel bijgebleven. “Ik heb nooit geweten dat je zoveel gesprekken in 2 uur kan hebben, dus er passeert enorm veel de revue. Ik kan me een IC-arts herinneren die wekenlang mijn buurman bleek te hebben behandeld. Dat is blijven hangen omdat corona toen ineens heel dichtbij kwam. Ik herinner me ook een vrouw die haar partner had verloren en ons bedankte. Of Freek, een dakloze man die een kaarsje aanstak, een gebed deed en lang bleef. Maar ook Ronald, een man in scootmobiel, die zijn hele levensverhaal uit de doeken deed. Ons gebaar is misschien klein en we zijn slechts voorbijganger in iemands leven, maar ik geloof oprecht dat we op dat moment iets voor diegene betekenen.”

Uit de reacties valt op te maken dat het stiltecentrum er misschien wel altijd zou kunnen staan. Vooral vaste passanten zoals artsen en verpleegkundigen maken dat kenbaar. “We spreken artsen schoonmakers en alles wat daar tussenin zit. Zij vertellen ons dat het zo goed is dat we er zijn. En dat er zo’n behoefte aan is. Aan een luisterend oor dat niet oordeelt. Ook voor henzelf: ze maken corona van dichtbij mee en zien veel gebeuren. Nazorg voor het verplegend personeel is ook echt nodig. Een arts vertelde mij dat onze aanwezigheid hem daarin heeft geïnspireerd.”

Ik geloof in naastenliefde en dat je niet alleen voor jezelf leeft. Er is zoveel wat je kunt doen of betekenen voor een ander.

Behulpzaamheid en niet voor jezelf leven zijn de kernwaarden die ervoor zorgde dat Esther zich als vrijwilliger meldde bij Licht voor Dordt. “Ik zag het bord langs de weg, keek op de website en heb in eerste instantie uit nieuwsgierigheid een dienst meegedraaid. Natuurlijk is die nieuwsgierigheid niet mijn enige drijfveer. Ik vind het een kleine moeite om iets voor een ander te doen en ik kan bovendien moeilijk stil zitten,” lacht Esther.
“Ik geloof in naastenliefde en dat je niet alleen voor jezelf leeft. Er is zoveel wat je kunt doen of betekenen voor een ander. Dat hoeft niet per se iets groots te zijn.”

Laten we in de toekomst vooral tijd in een ander blijven steken. Al is het maar vijf minuten.

Als Esther één ding mag noemen wat we na de coronacrisis moeten blijven doen, dan is het naar elkaar om blijven kijken. “Door corona zijn er ook een hoop mooie dingen gebeurd en letten mensen beter op elkaar. Ik heb zelf het gevoel dat mensen elkaar meer groeten dan voorheen. Het klinkt misschien cliché, maar laten we in de toekomst, ook als de crisis voorbij is, vooral tijd in een ander blijven steken. Al is het maar vijf minuten.”