door Martijn de Rijke | okt 22, 2019
Een paddenstoel alleen op een wat mossig pad past bij de herfst. het is geen droevig beeld, het hoort bij het seizoen, het is killer en nat. Een mens in de stad alleen kan autonoom tevreden zijn niet zielig en niet zonder vriend, soms behept met het venijn van...
door Martijn de Rijke | okt 22, 2019
berusting zie ik bij de getekende grijsaard zijn moede blik vertelt mij over gedogen nu hij vanuit het spiegelglas mij aanstaart zijn trots in weerloosheid aan hem onttogen zoals de weg der sterren eeuwig vast lag en ook de aarde haar baan niet kiezen kon was ook zijn...
door Martijn de Rijke | okt 22, 2019
Een hevig inwendig scheuren een aandrang, blijft volhardend om erkenning zeuren Onbeperkt en teugelloos een inzinking, toestand stemt besluiteloos Herkauwen, bezinnen krijst om aandacht, iets dat breekt van binnen Opgesloten, verlaten, weggedrukt de ruimte is te klein...
door Martijn de Rijke | okt 22, 2019
Als eenling te midden van velen kan het prettig zijn, maar je kunt je ook vervelen en verdrietig door niets te delen… De stad biedt veel gelegenheid voor autonomie maar ook voor eenzaamheid en ongedeelde tijd… Niet altijd is alleen zijn volop narigheid, samengaan van...
door Martijn de Rijke | okt 22, 2019
Voetstappen in het zand Vervagen in de wind Voetstappen ln het zand Ze zijn van een kind Ze komen naar je toe Het is je kind Voetstappen in het zand Ze gaan van je vandaan Vervagen door de wind Verlangend kijk je uit Naar voetstappen op de gang Gaan ze je deur voorbij...
